เรื่องราวของเด็ก ๆ จากครอบครัว แบงค์สที่ตอนนี้เติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว แต่พวกเขากำลังทุกข์ทรมานกับการสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง “แมรี่ ป๊อปปินส์” จึงต้องกลับมาเพื่อช่วยเหลือพวกเขาและลูก ๆ ทั้ง 3 คนให้ได้พบกับความสุขอีกครั้ง
โดย Mary Poppins เปิดตัวในปี 1964 และยังคว้า 5 รางวัลออสการ์ โดยเฉพาะ Julie Andrews ในสาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมที่ขโมยหัวใจคนดูทั่วโลก ความจริงที่ว่าภาคต่อนั้นห่างกันถึง 54 ปีเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าโครงการนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายและต้องรับมือกับความคาดหวังของแฟนๆ ที่มีอายุมากกว่า และยังต้องเชิญชวนให้ผู้ชมรุ่นใหม่อยากรู้จักพี่เลี้ยงคนเก่งคนนี้อีกด้วย แต่เมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการตั้งชื่อ ร็อบ มาร์แชล ผู้กำกับดนตรีชื่อดังก็สามารถทำให้แมรี่ ป๊อปปิ้นส์กลับมามีชีวิตอีกครั้งได้
อย่างไรก็ตาม ฉันต้องยอมรับว่า Rob Marshall ยังคงทำหน้าที่กำกับฉากดนตรีได้อย่างยอดเยี่ยม ที่ทำให้หนังเต็มไปด้วยฉากร้องเพลงทั้งที่มีและไม่มีคำบรรยายแต่ก็เรียกรอยยิ้มให้กับผู้ชมได้ จนเชื่อว่าแฟน ๆ รุ่นเก๋าของ Mary Poppins จะต้องถูกใจอย่างแน่นอน แต่กับคนดูรุ่นใหม่ต้องปรับทัศนคติต่อหนังอย่างจริงจัง ภาพยนตร์สมัยใหม่ยังเน้นการเล่าเรื่องด้วยโครงเรื่องที่ขัดแย้งกันอย่างชัดเจน และตัวเอกยังมีด้านมืด เมื่อดูภาพยนตร์ที่ตัวละครขาวมาก – ดีมากหรือดำมาก – ชั่วร้ายมาก คุณอาจรู้สึกว่าภาพยนตร์นั้นเฉยเมย
สำหรับผู้ชมที่เป็นครอบครัว ดิสนีย์ไม่คัดค้านอย่างแน่นอน เต็มไปด้วยสเปเชียลเอฟเฟกต์หลากสีสันที่ทำให้ผู้ชมต้องตะลึง ฉากใต้น้ำทั้งหมด และฉากที่ยอดเยี่ยมใน Jar World และแน่นอน การคัดเลือกเอมิลี่ บลันท์เป็นแมรี่ ป๊อปปิ้นส์เป็นตัวเลือกที่แข็งแกร่งมาก เพราะบลันท์เต็มไปด้วยความสง่างามและพรสวรรค์ เธอยังคงร้องเพลงในเรื่องนี้ แหมใครไม่รักก็บ้าแล้ว
สรุปแล้ว ต้องบอกว่าสำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยกับละครเพลงยุค 40-50 และไม่ชอบหนังที่เด็กเกินไป Mary Poppins Returns อาจไม่เหมาะกับคุณ เอฟเฟ็กต์การ์ตูนสีสันสดใส เพลงก้องแก้ว ทำให้ผู้คนลุกขึ้นเต้นโดยไม่มีเหตุผล นี่คือภาพยนตร์ที่จะสร้างแรงบันดาลใจให้คุณสนุกส่งท้ายปีอย่างแท้จริง
